Aan dit hoofdstuk over behandeling worden de volgende opmerkingen vanuit praktijkervaring toegevoegd:

1. Men kan over het algemeen niet direct en zonder goede voorbereiding aan de eigenlijke behandeling van een traumagerelateerde stoornis beginnen. In de praktijk gaat vaak een stabilisatiefase vooraf aan de behandeling van trauma. Dit houdt in dat de jeugdige de mogelijkheid krijgt zich te concentreren op de ingrijpende gebeurtenissen die tot het trauma hebben geleid. Wetenschappelijke onderbouwing voor de werking van de stabilisatiefase ontbreekt echter (De Jongh et al., 2016). Lees meer over Goed van start >>
2. Hoewel problemen en klachten bij de jeugdigen de invalshoek zijn voor de expertgroep, blijft de aandacht bij de diagnose en behandeling niet tot de jeugdigen beperkt. Lees meer over het gehele systeem >>
3. Direct gericht op het verwerken van traumatische ervaringen zijn er grofweg twee effectief geachte typen therapie: EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) en Traumagerichte Cognitieve Gedragstherapie, afgekort TG-CGT (Beer & de Roos, 2013; Diehle, 2014). Lees meer over TG-CGT /EMDR >>
4. Eerder is een goede hechtingsrelatie van de jeugdige met zijn ouders of pleegouders als een belangrijke voorwaarde aangemerkt voor een effectieve verwerking van traumatische ervaringen. Lees meer over hechting >>
5. De laatste fase van de behandeling is altijd gericht op integratie van de betrokken cliënt in zijn of haar dagelijkse leefomgeving. De cliënt wordt begeleid bij het vorm geven aan zijn leven zonder het trauma waaronder hij leed. Lees meer over de integratiefase >>