Men kan over het algemeen niet direct en zonder goede voorbereiding aan de eigenlijke behandeling van een traumagerelateerde stoornis beginnen. In de meeste gevallen is een stabilisatiefase noodzakelijk, hetgeen inhoudt dat de betrokken jeugdige in de conditie verkeert dat hij zich kan concentreren op de ingrijpende gebeurtenissen die tot het trauma hebben geleid. De therapeut moet voorkómen dat de jeugdige te maken krijgt met emoties die hij niet aankan. Een zekere stabiliteit is een voorwaarde voor succes bij de behandeling; gebrek aan stabiliteit kan tot verergering van de problematiek leiden. Op dit punt is het gevoel voor de juiste timing bij de therapeut van groot belang. De stabilisatiefase mag niet te kort duren, maar moet ook niet eindeloos worden uitgesponnen. De stabilisatiefase kent zeven stappen: Motivatie en psycho-educatie, het realiseren van veiligheid, het creëren van rust, het creëren van voorwaarden voor een goede hechtingsrelatie, het vermogen om tijdens de traumaverwerking de eigen emoties te reguleren, het ontwikkelen van een realistisch en adequaat zelfbeeld en de mogelijkheid om zonder onbeheersbare problemen de traumatiserende gebeurtenissen in grote lijnen te schetsen (Struik, 2010).