Inventarisatie

De diagnosticus kan  het beste beginnen met een open gesprek en een inventarisatie van de problemen, waarbij zowel de visie van de ouders als het kind wordt meegenomen. Voor het vaststellen van de diagnose kan vervolgens gebruik worden gemaakt van een gestructureerd diagnostisch interview. Hiervoor kunnen bijvoorbeeld het Anxiety Disorder Interview Schedule (ADIS-C/P; Silverman & Albano, 1996; Nederlandse vertaling, Siebelink & Treffers, 2001) of de Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia (K-SADS; Puig-Antich & Chamber, 1978; Nederlandse vertaling Reichart, Wals & Hillegers, 2000) gebruikt worden. Zoals hierboven al is genoemd, is het belangrijk om alert te zijn op differentiële diagnosen en comorbiditeit. Ook hiervoor kan het gestructureerde interview  behulpzaam zijn. Aan de hand van dit interview kan de diagnosticus systematisch nagaan of, en zo ja welke, andere problemen er spelen.

Dwangproblemen

Nadat de diagnose is vastgesteld kan nader worden ingegaan op de dwangproblemen. De diagnosticus probeert een goed beeld te krijgen van de dwanghandelingen en de dwanggedachten) waarbij hij/zij in het gesprek zo goed mogelijk probeert aan te sluiten bij het kind en de ouders en rekening houdt met mogelijke schaamte om over bepaalde klachten te praten. Het is belangrijk dat de diagnosticus in ieder geval weet welke dwangklachten er zijn, hoe de dwanghandelingen er concreet uit zien, in welke situaties de dwangklachten optreden (triggers), hoeveel tijd er besteed wordt aan de dwang, of er vermijding plaatsvindt en zo ja wat, of er ouders of andere familieleden betrokken worden bij de dwangrituelen of vermijding, wat de gevolgen zijn van de dwangklachten, wat het kind en de ouders zelf al geprobeerd hebben aan de problemen te doen en wat daarvan heeft geholpen. Voor het vaststellen van de ernst van de problemen kan gebruik gemaakt worden van de Children’s Yale-Brown Obsessive Compulsive Scale (CY-BOCS) (Scahill e.a., 1997).