Zoals reeds in de inleiding vermeld is, ligt de focus van deze richtlijn op jongeren in het forensische veld verdeeld naar 3 groepen, namelijk: Jongeren die op vrijwillige basis meewerken aan het diagnostisch onderzoek (focus hierbij is vrijwilligheid en motivatie). Jongeren ouder dan 12 jaar die in het kader van een civielrechtelijke procedure onderzocht worden (focus is hierbij diagnostiek die nodig is voor een beslissing door een rechter). Jongeren die in een strafrechtelijk kader onderzocht worden (focus hierbij ligt op pro justitia rapportage en diagnostiek naar psychiatrische stoornissen in engere zin). Het doel van diagnostiek is het zo volledig mogelijk in kaart brengen van de symptomen en gedragspatronen van de jongeren (Kievit e.a., 2009). Binnen de forensische jeugdpsychiatrie wordt in het bijzonder aandacht besteed aan delictgerelateerd gedrag. Diagnostiek naar psychische stoornissen in engere zin wijkt in de forensische kinder- en jeugdpsychiatrie niet af van dergelijke diagnostiek in de reguliere GGz, maar er zijn wel enkele specifieke aandachtspunten tijdens het diagnostisch proces te benoemen. In dit hoofdstuk worden per jongerengroep enkele aandachtspunten toegelicht, namelijk de onderwerpen die in de bovenstaande tekst vetgedrukt zijn. Deze punten worden aangevuld met de onderwerpen Risicotaxatie en Delictanalyse, omdat deze onderwerpen specifiek zijn voor het forensische veld. Een algemeen aandachtspunt is dat het hebben van een psychische stoornis een risicofactor is voor delinquent gedrag. Daarnaast komt middelenmisbruik vaak voor onder jongeren die in de forensische jeugdpsychiatrie worden behandeld (Young, Dembo, & Henderson, 2007). Verder zijn er relatief veel jongeren met een licht verstandelijke beperking die een delict plegen (Douma, Dekker, de Ruiter, Tick & Koot, 2007).