Het doel van dit proefschrift was om de haalbaarheid van dimensionele modellen te testen in een grote steekproef psychiatrische poliklinische patiënten met stemmingsstoornissen, angst en/of somatoforme stoornissen en een dimensioneel model te ontwikkelen dat de nadelen van bestaande modellen overwint.

Er is de laatste decennia veel onderzoek verricht naar de oorzaken en optimale behandeling van depressies en angststoornissen. De geboekte vooruitgang is echter relatief beperkt, omdat onderzoeksresultaten veelal niet consistent en soms zelf tegenstrijdig blijken. Een veel genoemde mogelijke oorzaak hiervoor is het gebruik van de DSM-IV om de stoornissen vast te stellen. De DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) is een Amerikaans handboek met diagnoses van psychische aandoeningen dat in de meeste landen als standaard in de psychiatrische diagnostiek dient en door vrijwel alle psychiaters en psychologen gebruikt
wordt. De eerste editie is verschenen in 1952 en vanaf de derde editie (DSM III, 1980) worden stoornissen duidelijk beschreven en wordt er gedefinieerd welke symptomen kunnen voorkomen bij een ziektebeeld, en hoeveel symptomen aanwezig dienen te zijn, voordat er gesproken kan worden van een bepaald syndroom of ziektebeeld bij een patiënt. Voor die tijd werden termen als ‘depressie’ en ‘psychose’ door verschillende auteurs heel anders ingevuld. Door heldere standaard beschrijvingen werd de classificatie meer betrouwbaar en kon men er ook internationaal over communiceren. Als voorbeeld staan in tekstvak 1 de criteria die in de DSM IV gehanteerd worden voor het vaststellen van een depressieve stoornis. In de onderzoeken in dit proefschrift is gebruik gemaakt van de DSM-IV-TR (2000). Zeer recent in mei 2013 is de DSM-5 verschenen.